نکاتی برای اینکه بچه ها را در فضای باز بیرون بیاورید

از روزی که دخترمان ابی می‌توانست راه برود، ما این انتظار را داشتیم که او مسافتی برابر با سن خود را طی کند. وقتی یک ساله بود، می‌توانست 4 تا 5 روز در هفته یک مایل راه برود. بنابراین به جای استفاده از کالسکه برای نیم مایل پیاده روی تا پارک، هر سه به جای آن پیاده روی می کردیم. مطمئناً کارآمدترین روش سفر نبود، زیرا ما در طول مسیر توقف می‌کردیم و به همه چیز نگاه می‌کردیم، اما مطمئناً زمینه را برای استقلال فراهم می‌کرد و در عین حال تناسب اندام را نیز ایجاد می‌کرد.

وقتی فرصتی به بچه‌ها داده شود، راه‌های فوق‌العاده‌ای برای سرگرم کردن خود در بیرون پیدا می‌کنند، از بالا رفتن از صخره‌ها گرفته تا پرتاب کردن درخت کاج و تعقیب چوب در نهرها. اهمیت این موضوع در جشن تولد هفتمین ابی برای من آشکار شد. ما 10 دانش آموز کلاس اولی را به یک پارک کوهستانی محلی برای چند ساعت در جنگل دعوت کردیم. من به اشتباه فرض کردم که همه آنها در نیم ساعت اول مهمانی قبل از اینکه کیک و هدایایی داشته باشیم، خود را سرگرم می کنند. ابی و پسر دیگری (که تمام مدت کمپ می‌کردند) نیم ساعت را صرف کردند تا ببینند تا کجا می‌توانند مخروط‌های کاج را پرتاب کنند، جست‌وجوی حشرات، بالا رفتن از صخره‌ها و غیره. انجام دادن. این یک درس تکان دهنده بود که بچه ها به شدت به زمان زیادی در خارج از خانه نیاز دارند تا یاد بگیرند چگونه خود را سرگرم کنند.

وقتی ابی سه ساله بود، فیلم‌های مورد علاقه‌اش شیر، جادوگر و کمد لباس بودند. هر دو فیلم فوق العاده ای در مورد بچه های ماجراجو در دنیاهای خیالی بودند. ما برای کمک به گذراندن زمان در پیاده‌روی‌های طولانی یا دوچرخه‌سواری، از هر دوی این طرح‌ها استفاده کردیم. سنجاب‌های روی درختان به سربازان شرور ملکه شریر تبدیل شدند. لحظه‌ای که این مهاجمان خطرناک را می‌دیدیم، از مسیر می‌دویدیم و پشت سنگ‌ها یا درخت‌ها پنهان می‌شدیم. صخره های مسیر تبدیل به مزارع گدازه ای شدند که می توانستند کفش های شما را با یک قدم اشتباه آب کنند. در مسیرهای به خصوص خسته کننده، زمانی که انگیزه رو به کاهش بود، پیتر یا من جادوگر سفید ترسناک را می دیدیم که روی ما ظاهر می شود. یک نگاه اجمالی به این جادوگر شیطانی ما را فریاد می‌کشد و با حداکثر سرعت در مسیر پایین می‌دویم تا از خشم شیطانی او فرار کنیم. من مطمئن هستم که هرکسی که در طول یکی از این فرارها در مسیر با آنها روبرو شدیم، واقعاً فکر می کردند که ما دیوانه هستیم، اما ابی کاملاً هر لحظه ای را که در پارک های ملی نارنیا یا ترابیتیا می گذراندیم دوست داشت.

اولین سفر کمپینگ ابی زمانی بود که سه هفته داشت. در سال اول زندگی، او بیش از 60 شب را در یک چادر گذراند. ما بلافاصله فهمیدیم که تا زمانی که او گرم و خشک بود، دوست داشت بیرون باشد. ما در سال اول روی یک کیسه خواب با کیفیت بالا و 20 درجه سرمایه گذاری کردیم و از یک بند بادامک بادامک برای بستن طول اضافی استفاده کردیم. این کار تا نه سالگی او ادامه داشت و یکی از بهترین سرمایه گذاری های ما برای اطمینان از تفریح خانوادگی در فضای باز بود. زمانی که دو ساله بود، پد خواب Therm-a-Restخودش را گرفت  و بهتر از خانه در چادر می‌خوابید.

این نکات، همراه با استراحت‌های فراوان و میان‌وعده‌های عالی، به اصول اساسی تبدیل شده‌اند که به ما این امکان را می‌دهند تا از بسیاری از ماجراجویی‌های خانوادگی باورنکردنی در کنار هم لذت ببریم.