پخش موزیک با صدای بلند
شنیدن این موضوع احتمالا دردناک است، اما موسیقی شما آنقدرها هم خوب نیست و حتی اگر خوب باشد، کوهنوردان دوست ندارند به موسیقی شما گوش دهند. این برای همه انواع موسیقی اعم از سنتی، پاپ و سایر چیزها مانند رادیو هم صدق می کند. برای بسیاری از کوهنوردان، حضور در فضای باز فرصتی برای لذت بردن از صداهای طبیعت یا گفتگو با شرکای مسیر خود است. پخش موسیقی شما – که اتفاقاً برای هر کسی که مستقیماً در کنار بلندگوی شما نیست وحشتناک به نظر می رسد – نه تنها برای همه افراد حاضر در مسیر بی ادبی محسوب می شود، بلکه می تواند حیوانات را بترساند و محیط را مختل کند. این نکته شامل آواز خواندن و ماشالا گفتن هم می شود.
اگر می خواهید به موسیقی گوش دهید (یا یک پادکست) فقط از هدفون استفاده کنید (اما مطمئن شوید که هنوز می توانید صدای افراد و حیوانات اطراف خود را در مسیر پیاده روی بشنوید). استفاده از یک هدفون و آزاد نگه داشتن گوش دیگر می تواند راه حل خوبی برای گوش دادن به موسیقی باشد و در عین حال اطمینان حاصل شود که می توانید صدای افرادی را که پشت سرتان می آیند بشنوید. البته این هم یک بدی بزرگ دارد چرا که متوجه بعضی خطرات کوهستان مانند ریزش سنگ نمی شوید.
چسبیدن به دیگران
احترام گذاشتن به حریم شخصی دیگران فقط شامل فریاد نزدن و یا پخش نکردن موسیقی نیست. چسبیدن به دیگران در مسیر کوهپیمایی به نوعی حریم شخصی افراد را مختل می کند، مگر اینکه دوستان همدیگر باشید. تا جایی که امکان دارد به دیگران فضای شخصی بدهید. این یک رفتار مودبانه است. اگر یک گروه سریعتر پشت سر شما آمد، به جای اینکه سعی کنید سرعت خود را افزایش دهید، اجازه دهید عبور کنند. اگر به نظر می رسد که شما و گروه دیگری با سرعت یکسانی حرکت می کنید، یک استراحت را در نظر بگیرید تا به آنها اجازه دهید جلوتر حرکت کنند، یا برای مدتی سرعت خود را افزایش دهید تا کمی فاصله ایجاد کنید.
از این گذشته عدم حفظ حریم یک زن تنها که در حین کوهپیمایی است چه چیزی جز بی ادبی را نمی رساند.
ریختن زباله از هر نوعی
مهمترین قانونی که باید در مسیرها به خاطر بسپارید این است که زباله نریزید. به نفع خود، آشغال نریزید، زیرا این شمایید که از طبیعت استفاده می کنید و این شما هستید که در زمین در حال زندگی کردن به سر می برید. اگر طبیعت را با زباله پر کنید، این همه تلاش برای لذت بردن از آن بی نتیجه خواهد بود.
و به یاد داشته باشید: ریختن زباله فقط بطری های پلاستیکی و ته سیگار نیست. زباله هر چیزی است که به طور طبیعی در محیطی که در آن هستید وجود ندارد، از جمله چیزهایی مانند پوست موز، تفاله قهوه و مایع، و دستمال توالت. اگر نکته دیگری برای کوهنوردی به خاطر ندارید، این یکی را به خاطر بسپارید.
سیگار کشیدن مانند دودکش
ما اینجا نیستم که به شما درس زندگی دهیم، و اگر سیگار می کشید، این به خودتان مربوط است. اما آخرین چیزی که هر کسی میخواهد این است که وقتی از هوای تازه لذت میبرد، بوی دود سیگار را استشمام کند – و هیچکس نمیخواهد آتشسوزی در جنگل شروع شود، زیرا کسی نسبت به ته سیگار خود بی احتیاط بوده است. در جامعه کوهنوردی سیگار کشیدن رایج نیست اما کسی هم این را منع نکرده است. در هر صورت درزمان سیگار کشیدن ازجمع دور شوید و جایی قرار بگیرید که بوی دود به مشام دیگران نرسد. این کار جلوی بدآموزی را هم خواهد گرفت.
حرکت نکردن در مسیر درست
اگر در مسیری هستید که فقط برای کوهنوردان ساخته شده است، این کار بسیار آسان است: افرادی که به سمت سربالایی می روند حق تقدم دارند، بنابراین تنها کاری که باید انجام دهید این است که اگر کسی در حال بالا آمدن است کنار بروید. اما در مسیرهای با کاربری مختلط، سلسله مراتب متفاوتی وجود دارد: همه تسلیم سوارکاران میشوند، کوهنوردان تسلیم سوارکاران(مانند قاطر و اسب) میشوند اما دوچرخهسواران نه، و دوچرخهسواران کوهستان باید به همه تسلیم شوند. اما در شرایط واقعی کوهنورد-دوچرخه سوار، تقریباً همیشه کنار رفتن برای کوهنوردان آسان تر است، به خصوص اگر یک دوچرخه سوار کوهستانی سعی در بالا رفتن از یک بخش شیب دار داشته باشد.
هنگام مواجهه با حیواناتی مانند قاطر بابر و اسب، سعی کنید به اندازه کافی از مسیر خارج شوید تا به اسب ها فضا بدهید، اما نیازی به حرکت زیاد ندارید. اسبها به راحتی وحشتزده میشوند، و بهتر است شما را ببینند تا اینکه پشت یک صخره مخفی شوید.
اگر کوهنورد هستید، وقتی دوچرخهسوار کوهستانی از کنار شما رد میشود، خوب است که چیزی مانند «فقط من» یا «یکی دیگر جلوتر» فریاد بزنید، بنابراین دوچرخهسوار بداند که آیا باید مراقب افراد بیشتری باشد (و اگر شما در حال دوچرخهسواری هستید، باید همان اطلاعات را به هر کوهنوردی که رد میشوید منتقل کنید). اگر هدفون دارید، مطمئن شوید که میتوانید صدای آمدن و آمدن افراد پشت سرتان را بشنوید. در هر صورت مهم این است که مراعات همدیگر را بکنیم.
تغذیه و آزار حیات وحش
شاید زیبا به نظر برسد که تکه ای از شکلات خود را به سمت یک سنجاب پرتاب کنید، اما اینطور نیست – برای سنجاب مضر است. هنگام کوهیپیمایی و رفتن به طبیعت، مهم است که به یاد داشته باشید که در خانه یک حیوان هستید و این مسئولیت بر عهده شماست که تا حد امکان تأثیر کمتری داشته باشید. این مسئولیت شماست که حیات وحش را وحشی نگه دارید. و هنگامی که به حیوانات غذا می دهید، آنها شروع به ارتباط با مردم می کنند، که دقیقا برعکس وحشی بودن است. غذای شما همچنین می تواند برای حیوانات مضر باشد یا باعث شود که آنها شروع به جستجوی انسان کنند و در نتیجه آن حیوان معدوم شود. این بخش بزرگی از این است که چرا نباید غذا را در مسیرها رها کنید، حتی اگر (در نهایت) تجزیه شوند.
اگر در پارک ملی پیاده روی می کنید، قوانینحیات وحش مخصوص آن پارک را بخوانید. به عنوان مثال، پارک ملی یلوستون از شما می خواهد که حداقل ۱۰۰ متراز گرگ ها فاصله داشته باشید. برای نزدیک شدن بیش از حد به حیوانات وحشی ممکن است جریمه یا زندانی شوید. اگر مطمئن نیستید که چقدر می توانید به آن نزدیک شوید، از این قانون کلی استفاده کنید: اگر حیوان مجبور است رفتار خود را به خاطر شما تغییر دهد، شما خیلی نزدیک هستید.
آزاد گذاشتن سگ ها
آزاد گذاشتن سگ ها حتی در یک مسیر سگ پسند هم مجاز نیست. ممکن است دیگران از سگ هراس داشته باشند. همچنین سگ خانگی بخشی ازحیات وحش نیست. آنها می توانند سایر حیوانات را گیج کرده و بترسانند.
و فراموش نکنید که اجازه دادن به سگ شما برای پرسه زدن آزاد ممکن است او را در معرض پاتوژن های منتقله از آب مانند ژیاردیا، شکارچیان کوچک مانند مار زنگی و عقرب، یا چیزهای تصادفی در جنگل قرار دهد که می تواند او را بیمار کند. (آیا میدانستید موشهای دریاچه جنوبی تاهو گاهی اوقات ناقل طاعون هستند؟ شما نمیخواهید سگ شما یکی از آن موشها را بخورد.)
و به هر حال: هرگز، هرگز، هرگز کیسه مدفوع سگ خود را در جنگل و کوه رها نکنید. اگر آن را فراموش کردید، برگردید و بردارید.
تخریب درختان و صخره ها
میتوان پیادهروی کرد بدون اینکه همه بدانند آنجا بودهاید. تاثیر گذاشتن بر محیط زیست یکی از فاجعه آمیزترین تابوها در مسیرهاست. به همین دلیل کوهنوردان باید اصول جای پا برجا نگذاشتن را تمرین کنند. اما فاحش ترین – و غیرقانونی ترین – تخلف تخریب یا تخریب عمدی سایت های محافظت شده است. این شامل خراش دادن حروف اول خود به روی درختان (که درختان را می کشد)، بر جای گذاشتن آثار بر روی صخره ها یا به طور غیرقابل درک، تخریب مکان های مقدس، حفاظت شده یا تاریخی است. در بعضی کشورها این اعمال تا سه سال زندان در پی دارد.
خروج از پاکوب
استفاده نکردن از پاکوب را با گشایش مسیر اشتباه نگیرید. در این حالت جانوران و گیاهانی که در کنار پاکوب ها زندگی می کنند به دلیل کفش های شما آسیب خواهند دید. این کار همچنین باعث افزایش فرسایش طبیعت می گردد. به علاوه امکان گم شدن هم وجود خواهد داشت.
منبع: matadornetwork