معرفی انواع رشته های سنگ نوردی و دیواره نوردی

دیواره نوردی یکی از رشته های سنگنوردی است که عبارت است از صعود چند مرحله‌ای با ابزارگذاری به بالای دیواره‌های مرتفع (چندین طول طناب)، که معمولاً به زمانی بیش از یک روز نیاز دارد.

سرطناب یا "سختی مسیر" عمده ترین رشته ی سنگ نوردی سالنی است. در این رشته فرد مسیری روی دیواره بلند را صعود می کند و در حین صعود، طناب متصل به هارنس (صندلی صعود) را یک به یک در حمایت های میانی (اسلینگ) می اندازد. امتیاز فرد با تعداد گیره هایی که گرفته‌است مشخص می شود.

در رشته ی سرعت، فرد مسیر سرعت استاندارد تعیین شده توسط فدراسیون جهانی روی دیواره ی ۱۵ متری را با حمایت از بالا به سرعت صعود می کند. رکورد جهانی در قسمت مردان در حال حاضر 5.68 ثانیه است.

همانند بولدرینگ طبیعی، فرد مسیر های کوتاه و مهارتی را روی دیواره صعود می کند. حمایت با طناب انجام نمی‌شود و صعود کننده روی تشک می افتد. در رقابت های بولدرینگ، بر خلاف سرطناب، فرد می تواند بیشتر از یک تلاش روی مسیر داشته باشد. امتیاز فرد با تعداد مسیر های کامل شده و تعداد تلاش های لازم مشخص می شود.

درجه سختی مسیر های اسپورت طبیعی و مسیر های بلند سالنی باعدد ۵ (از ۱ تا ۴ مربوط به کوه نوردی است) و بعد از آن عددی بین ۹ تا ۱۵ مشخص می شود. در آخر حروف a,b،c,d برای تقسیم بندی هرعدد به کارمی رود. برای مثال: ۵.۱۰c. مسیرهای ۵.۹ برای آموزش به مبتدیان به کار می روند. ۵.۱۰ و ۵.۱۱ کمی پیشرفته ترند و برای مسابقات سطح پایین استفاده می شوند. ۵.۱۲ و ۵.۱۳ مخصوص مسابقات سطح بالاترند و ۵.۱۴ و ۵.۱۵ سخت ترین مسیر های صعود شده هستند.

رشته صعود های ورزشی در ایران تحت نظر فدراسیون کوه نوردی و صعود های ورزشی فعالیت می کند. در مرداد ماه سال 1390 برای اولین بار تیم ملی بزرگسالان متشکل از هفت مرد و سه زن به رقابت های جهانی در آرکو، ایتالیا اعزام شد.